Zmiany wprowadzone USTAWĄ z dnia 21 czerwca 2013 r. o zmianie ustawy – Prawo energetyczne oraz niektórych innych ustaw (Mały Trójpak)
Zmi zgodnie z projektem USTAWY z dnia 21 czerwca 2013 r. o zmianie ustawy – Prawo energetyczne oraz niektórych innych ustaw (Mały Trójpak)
Niniejsze opracowanie przedstawia zestawienie zmian zmian wprowadzonych tzw ustawą „Mały Trójpak” istotnych dla producentów energii z odnawialnych źródeł.
Treść ustawy Mały Trójpak (wybór) :
e) pkt 20 otrzymuje brzmienie:
„20) odnawialne źródło energii – źródło wykorzystujące w procesie przetwarzania
energię wiatru, promieniowania słonecznego, aerotermalną, geotermalną,
hydrotermalną, fal, prądów i pływów morskich, spadku rzek oraz energię pozyskiwaną
z biomasy, biogazu pochodzącego ze składowisk odpadów, a także
biogazu powstałego w procesach odprowadzania lub oczyszczania ścieków
albo rozkładu składowanych szczątków roślinnych i zwierzęcych;”,
f) po pkt 20a dodaje się pkt 20b–20g w brzmieniu:
„20b) mikroinstalacja – odnawialne źródło energii, o łącznej mocy zainstalowanej
elektrycznej nie większej niż 40 kW, przyłączone do sieci elektroenergetycznej
o napięciu znamionowym niższym niż 110 kV lub o łącznej mocy zainstalowanej
cieplnej nie większej niż 120 kW;
20c) mała instalacja – odnawialne źródło energii, o łącznej mocy zainstalowanej
elektrycznej większej niż 40 kW i nie większej niż 200 kW przyłączone do
sieci elektroenergetycznej o napięciu znamionowym niższym niż 110 kV lub
o łącznej mocy
b) w ust. 8 pkt 3 otrzymuje brzmienie:
„3) za przyłączenie źródeł współpracujących z siecią oraz sieci przedsiębiorstw
energetycznych zajmujących się przesyłaniem lub dystrybucją paliw gazowych
lub energii pobiera się opłatę ustaloną na podstawie rzeczywistych nakładów
poniesionych na realizację przyłączenia, z wyłączeniem:
a) odnawialnych źródeł energii o mocy elektrycznej zainstalowanej nie
wyższej niż 5 MW oraz jednostek kogeneracji o mocy elektrycznej zainstalowanej
poniżej 1 MW, za których przyłączenie pobiera się połowę
opłaty ustalonej na podstawie rzeczywistych nakładów,
b) mikroinstalacji, za której przyłączenie do sieci dystrybucyjnej elektroenergetycznej
nie pobiera się opłaty.”,
8d6. Do zgłoszenia, o którym mowa w ust. 8d4, podmiot ubiegający się o przyłączenie
mikroinstalacji do sieci dystrybucyjnej jest obowiązany dołączyć
oświadczenie następującej treści: „Świadomy odpowiedzialności karnej za
złożenie fałszywego oświadczenia wynikającej z art. 233 § 6 ustawy z dnia 6
czerwca 1997 r. – Kodeks karny (Dz. U. Nr 88, poz. 553, z późn. zm.11))
oświadczam, że posiadam tytuł prawny do nieruchomości na której jest planowana
inwestycja oraz do mikroinstalacji określonej w zgłoszeniu.”. Klauzula
ta zastępuję pouczenie organu o odpowiedzialności karnej za składanie
fałszywych zeznań.
8d7. Przedsiębiorstwo energetyczne zajmujące się dystrybucją energii elektrycznej
potwierdza złożenie zgłoszenia, odnotowując datę jego złożenia.
8d8. Przedsiębiorstwo energetyczne zajmujące się przesyłaniem lub dystrybucją
energii elektrycznej jest obowiązane określić w warunkach przyłączenia
przewidywany harmonogram przyłączania odnawialnego źródła energii,
uwzględniający poszczególne etapy rozbudowy sieci, a także zestawienie
planowanych prac.
8d9. Przyłączane mikroinstalacje muszą spełniać wymagania techniczne i eksploatacyjne
określone w art. 7a ust. 1. Szczegółowe warunki przyłączenia,
wymagania techniczne oraz warunki współpracy mikroinstalacji z systemem
elektroenergetycznym określają przepisy wydane na podstawie art. 9 ust. 3.”,
e) ust. 9 otrzymuje brzmienie:
„9. W przypadku gdy przedsiębiorstwo energetyczne odmówi przyłączenia do
sieci z powodu braku warunków ekonomicznych, o których mowa w ust. 1,
za przyłączenie do sieci przedsiębiorstwo to może ustalić opłatę w wysokości
uzgodnionej z podmiotem ubiegającym się o przyłączenie do sieci w umowie
o przyłączenie do sieci; przepisów ust. 8 pkt 1 i 2 oraz pkt 3 lit. a nie stosuje
się.”;
„Rozdział 2a
Gwarancje pochodzenia energii elektrycznej wytwarzanej
w odnawialnym źródle energii
Art. 11g. 1. Gwarancja pochodzenia energii elektrycznej wytwarzanej w odnawialnym
źródle energii, zwana dalej „gwarancją pochodzenia”, jest dokumentem
stanowiącym potwierdzenie odbiorcy końcowemu, że określona
w tym dokumencie ilość wprowadzonej do sieci dystrybucyjnej lub
sieci przesyłowej energii elektrycznej została wytworzona w odnawialnych
źródłach energii.
2. Z gwarancji pochodzenia nie wynikają prawa majątkowe.
3. Przekazanie gwarancji pochodzenia następuje niezależnie od przeniesienia
praw majątkowych wynikających ze świadectw pochodzenia.
Art. 11h. 1. Gwarancję pochodzenia wydaje się na pisemny wniosek wytwórcy
energii elektrycznej wytworzonej w odnawialnym źródle energii, zwany
dalej „wnioskiem o wydanie gwarancji pochodzenia”.
2. Wniosek o wydanie gwarancji pochodzenia składa się do operatora systemu
dystrybucyjnego elektroenergetycznego lub operatora systemu
przesyłowego elektroenergetycznego, na którego obszarze działania
zostało przyłączone odnawialne źródło energii, w terminie 7 dni od
dnia zakończenia wytworzenia danej ilości energii elektrycznej objętej
wnioskiem.
3. Wniosek o wydanie gwarancji pochodzenia zawiera:
1) oznaczenie wytwórcy energii elektrycznej, o którym mowa w ust.
1;
2) określenie lokalizacji, rodzaju i mocy odnawialnego źródła energii,
w którym została wytworzona energia elektryczna w odnawialnym
źródle energii;
3) dane dotyczące ilości wytworzonej energii elektrycznej w odnawialnych
źródłach energii;
4) określenie okresu, w którym energia elektryczna w odnawialnych
źródłach energii została wytworzona, ze wskazaniem daty rozpoczęcia
i zakończenia wytwarzania tej energii;
5) wskazanie czy odnawialne źródło energii określone we wniosku
korzystało z mechanizmów i instrumentów wspierających wytwarzanie
energii elektrycznej w instalacjach odnawialnego źródła
energii;
6) wskazanie daty wytworzenia po raz pierwszy energii elektrycznej
w odnawialnym źródle energii.
4. Do wydawania gwarancji pochodzenia oraz innych dokumentów potwierdzających
wydanie gwarancji pochodzenia stosuje się odpowiednio
przepisy ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania
administracyjnego (Dz. U. z 2013 r. poz. 267) o wydawaniu zaświadczeń.
29
5. Gwarancje pochodzenia oraz inne dokumenty potwierdzające wydanie
gwarancji pochodzenia wydaje się w terminie 30 dni od dnia przekazania
wniosku, o którym mowa w ust. 1, Prezesowi Urzędu Regulacji
Energetyki.
6. Operator systemu dystrybucyjnego elektroenergetycznego albo operator
systemu przesyłowego elektroenergetycznego dokonuje weryfikacji
danych zawartych we wniosku o wydanie gwarancji pochodzenia i w
terminie 14 dni od dnia jego otrzymania, przekazuje ten wniosek Prezesowi
Urzędu Regulacji Energetyki, wraz z potwierdzeniem ilości
wytworzonej energii elektrycznej w odnawialnych źródłach energii,
ustalonej na podstawie wskazań układu pomiarowo – rozliczeniowego.
Art. 11i. 1. Prezes Urzędu Regulacji Energetyki wydaje gwarancję pochodzenia w
terminie 30 dni od dnia przekazania przez operatora systemu dystrybucyjnego
elektroenergetycznego lub operatora systemu przesyłowego
elektroenergetycznego wniosku o wydanie gwarancji pochodzenia.
2. Gwarancja pochodzenia jest wydawana na okres 12 miesięcy od dnia
zakończenia wytwarzania energii elektrycznej w odnawialnych źródłach
energii objętej wnioskiem o wydanie gwarancji pochodzenia.
3. Po upływie okresu określonego w ust. 2 gwarancja pochodzenia wygasa
i podlega wykreśleniu z rejestru gwarancji pochodzenia, o którym
mowa w art. 11l ust. 1.
4. Gwarancja pochodzenia jest oznaczona indywidualnym numerem, zawiera
dane określone w art. 11h ust. 3 oraz wskazuje datę jej ważności.
5. Gwarancje pochodzenia tracą ważność z mocy prawa z chwilą ich
przekazania odbiorcy końcowemu.
6. Gwarancję pochodzenia wydaje się za wytworzoną energię elektryczną
z dokładnością do 1 MWh.
7. Gwarancję pochodzenia wydaje się w formie elektronicznej.
Art. 11j. 1. Prezes Urzędu Regulacji Energetyki odmawia wydania gwarancji pochodzenia
jeżeli wniosek o wydanie gwarancji pochodzenia, został złożony
operatorowi systemu dystrybucyjnego elektroenergetycznego lub
operatorowi systemu przesyłowego elektroenergetycznego po upływie
terminu, o którym mowa w art. 11h ust. 2.
2. Odmowa wydania gwarancji pochodzenia następuje w drodze postanowienia,
na które służy zażalenie.
Art. 11k. 1. Prezes Urzędu Regulacji Energetyki, na pisemny wniosek podmiotu,
uznaje gwarancje pochodzenia wydane w innym państwie członkowskim
Unii Europejskiej, Konfederacji Szwajcarskiej lub państwie
członkowskim Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu
(EFTA) – stronie umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym.
2. Prezes Urzędu Regulacji Energetyki może odmówić uznania gwarancji
pochodzenia, o której mowa w ust. 1, w przypadku gdy wystąpią uzasadnione
wątpliwości co do jej autentyczności lub wiarygodności.
3. Odmowa uznania gwarancji pochodzenia, o której mowa w ust. 2, następuje
w drodze postanowienia, na które służy zażalenie.
4. O przyczynie odmowy uznania gwarancji pochodzenia, o której mowa
w ust. 2, Prezes Urzędu Regulacji Energetyki niezwłocznie informuje
Komisję Europejską, podając przyczynę odmowy.
30
5. Gwarancja pochodzenia, o której mowa w ust. 1, jest ważna przez
okres 12 miesięcy od dnia zakończenia wytwarzania energii elektrycznej
na którą została wydana.
Art. 11l. 1. Rejestr gwarancji pochodzenia prowadzi podmiot prowadzący:
1) giełdę towarową w rozumieniu ustawy z dnia 26 października
2000 r. o giełdach towarowych lub
2) na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej rynek regulowany w rozumieniu
ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami
finansowymi
– organizujący obrót gwarancjami pochodzenia.
2. Podmiot, o którym mowa w ust. 1, jest obowiązany prowadzić rejestr
gwarancji pochodzenia w sposób zapewniający identyfikację:
1) wytwórców, którym wydano gwarancję pochodzenia;
2) podmiotów, których gwarancje pochodzenia wydane w innym
państwie członkowskim Unii Europejskiej, Konfederacji Szwajcarskiej
lub państwie członkowskim Europejskiego Porozumienia
o Wolnym Handlu (EFTA) – stronie umowy o Europejskim Obszarze
Gospodarczym, zostały uznane przez Prezesa Urzędu Regulacji
Energetyki;
3) przysługujących gwarancji pochodzenia oraz odpowiadającej im
ilości energii elektrycznej.
3. Prezes Urzędu Regulacji Energetyki przekazuje informacje o wydanych
oraz uznanych gwarancjach pochodzenia podmiotowi, o którym
mowa w ust. 1.
4. Wytwórca oraz podmiot posiadający konto w rejestrze gwarancji pochodzenia
są obowiązani poinformować Prezesa Urzędu Regulacji
Energetyki oraz podmiot, o którym mowa w ust. 1, o przekazaniu gwarancji
pochodzenia odbiorcy końcowemu w terminie 7 dni od dnia jej
przekazania.
5. Informacja, o której mowa w ust. 4, podlega wpisowi do rejestru gwarancji
pochodzenia.
6. Przeniesienie gwarancji pochodzenia następuje z chwilą dokonania odpowiedniego
wpisu w rejestrze gwarancji pochodzenia.
7. Wpis do rejestru gwarancji pochodzenia, o którym mowa w ust. 1, oraz
zmiany dokonane w tym rejestrze podlegają opłacie w wysokości odzwierciedlającej
koszty prowadzenia tego rejestru.
8. Wytwórcę energii elektrycznej wytworzonej w odnawialnych źródłach
energii o łącznej mocy elektrycznej nieprzekraczającej 5 MW zwalnia
się z:
1) opłat, o których mowa w ust. 7;
2) opłaty skarbowej za wydanie gwarancji pochodzenia.
9. Podmiot, o którym mowa w ust. 1, jest obowiązany wydać podmiotowi
posiadającemu konto w rejestrze gwarancji pochodzenia dokument potwierdzający
przysługujące temu podmiotowi gwarancje pochodzenia
w celu potwierdzenia odbiorcy końcowemu, że określona w tym dokumencie
ilość energii elektrycznej wprowadzonej do sieci dystrybucyjnej
lub do sieci przesyłowej została wytworzona w odnawialnym
źródle energii.”
„Rozdział 3a
Krajowy plan działania w zakresie energii ze źródeł odnawialnych oraz monitorowanie
rynku energii elektrycznej, ciepła dostarczanego lub odbieranego z odnawialnego źródła
energii, biogazu rolniczego, a także rynku biokomponentów, paliw ciekłych i biopaliw
ciekłych stosowanych w transporcie
Art. 20a. 1. Minister właściwy do spraw gospodarki, stosując obiektywne i przejrzyste
zasady oraz uwzględniając politykę energetyczną państwa, opracowuje
projekt krajowego planu działania w zakresie energii ze źródeł
odnawialnych do roku 2020, zwany dalej „krajowym planem działania”.
2. Krajowy plan działania określa w szczególności:
1) krajowy cel w zakresie udziału energii i paliw pozyskiwanych ze
źródeł odnawialnych, zużywanych w energetyce oraz w transporcie;
2) cele pośrednie, obejmujące dwuletnie okresy, określające model i
sposób dojścia do krajowego celu wskazanego w pkt 1;
3) wpływ środków polityki efektywności energetycznej na końcowe
zużycie energii brutto oraz działania jakie należy podjąć do osiągnięcia
krajowego celu wskazanego w pkt 1;
4) końcowe zużycie energii brutto pozyskiwanej ze źródeł odnawialnych,
w tym w energetyce oraz w transporcie;
5) działania jakie powinny zostać podjęte do osiągnięcia celów pośrednich,
niezbędne w poszczególnych latach aż do osiągnięcia
krajowego celu wskazanego w pkt 1, w zakresie:
a) współpracy między jednostkami samorządu terytorialnego a
organami administracji rządowej,
36
b) współpracy międzynarodowej dotyczącej pozyskiwania energii
i paliw ze źródeł odnawialnych oraz projektów energetycznych,
c) krajowej strategii rozwoju zasobów biomasy, w tym rozwoju
jej nowych zasobów.
3. Rada Ministrów, na wniosek ministra właściwego do spraw gospodarki,
w drodze uchwały, przyjmuje krajowy plan działania.
4. Przyjęty przez Radę Ministrów krajowy plan działania minister właściwy
do spraw gospodarki przekazuje Komisji Europejskiej.
5. W przypadku:
1) gdy udział energii i paliw pozyskanych ze źródeł odnawialnych,
określony w krajowym planie działania, obniży się poniżej orientacyjnego
kursu w okresie dwuletnim, bezpośrednio poprzedzającym
okres określony w krajowym planie działania albo
2) wydania zalecenia przez Komisję Europejską
– minister właściwy do spraw gospodarki opracowuje i przekazuje
Komisji Europejskiej aktualizację krajowego planu działania.
6. Do aktualizacji krajowego planu działania przepisy ust. 2–4 stosuje się
odpowiednio.
Art. 20b. 1. Minister właściwy do spraw gospodarki monitoruje realizację celu
krajowego wskazanego w art. 20a ust. 2 pkt 1, w szczególności na podstawie
danych przekazanych przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki
oraz wyników badań statystycznych prowadzonych zgodnie z programem
badań statystycznych statystyki publicznej w rozumieniu art. 2
pkt 7 ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o statystyce publicznej (Dz. U.
z 2012 r. poz. 591 oraz z 2013 poz. 2).
2. Minister właściwy do spraw gospodarki, co dwa lata, sporządza i
przedstawia Radzie Ministrów sprawozdanie zawierające wyniki monitorowania
realizacji celu krajowego, wraz ze wskazaniem postępu w
promowaniu wykorzystania energii i paliw ze źródeł odnawialnych.
3. Sprawozdanie, o którym mowa w ust. 2, zawiera informacje dotyczące
w szczególności:
1) udziału energii i paliw ze źródeł odnawialnych, zużywanych w
energetyce i w transporcie, oraz możliwości dysponowania tymi
źródłami;
2) stanu infrastruktury technicznej odnawialnych źródeł energii;
3) wpływu środków polityki efektywności energetycznej na końcowe
zużycie energii brutto;
4) działań podejmowanych do realizacji celu krajowego, o którym
mowa w art. 20a ust. 2 pkt 1;
5) przewidywanego zapotrzebowania na energię i paliwa pozyskiwane
ze źródeł odnawialnych;
6) planowanych i będących w budowie odnawialnych źródeł energii;
7) postępu dokonanego w usprawnianiu procedur administracyjnych
oraz usuwaniu barier regulacyjnych i innych w rozwoju wykorzystania
energii i paliw pozyskanych ze źródeł odnawialnych.
37
4. Rada Ministrów, na wniosek ministra właściwego do spraw gospodarki,
przyjmuje sprawozdanie, o którym mowa w ust. 2, do dnia 30 listopada
roku, w którym sprawozdanie zostało sporządzone.
5. Przyjęte przez Radę Ministrów sprawozdanie, o którym mowa w ust.
2, minister właściwy do spraw gospodarki przekazuje Komisji Europejskiej,
w terminie do dnia 31 grudnia roku, w którym sprawozdanie
zostało sporządzone.
Art. 20c. 1. Zadania związane z funkcjonowaniem rynku energii i paliw pozyskiwanych
ze źródeł odnawialnych zużywanych w energetyce i w
transporcie, wykonują minister właściwy do spraw gospodarki, minister
właściwy do spraw rozwoju wsi, minister właściwy do spraw rynków
rolnych, minister właściwy do spraw środowiska, Prezes Urzędu
Regulacji Energetyki oraz Prezes Głównego Urzędu Statystycznego,
zwany dalej „Prezesem GUS”.
2. Realizacja zadań określonych w ust. 3–8 ma na celu identyfikację kierunku
rozwoju odnawialnych źródeł energii, wypracowanie optymalnego
i zrównoważonego stopnia wykorzystania poszczególnych rodzajów
odnawialnych źródeł energii, zwiększanie bezpieczeństwa energetycznego,
ochronę środowiska oraz osiągnięcie celów wynikających z
przyjętych umów międzynarodowych.
3. Zadania ministra właściwego do spraw gospodarki w zakresie, o którym
mowa w ust. 1, obejmują:
1) określanie krajowych środków mających na celu rozwój wykorzystania
energii i paliw pozyskiwanych ze źródeł odnawialnych;
2) monitorowanie funkcjonowania instrumentów wspierających wytwarzanie
energii i paliw pozyskiwanych ze źródeł odnawialnych
oraz działań mających na celu ich wykorzystanie;
3) podejmowanie działań mających na celu usprawnienie procedur
administracyjnych związanych z prowadzeniem procesu inwestycyjnego
na rzecz pozyskiwania energii ze źródeł odnawialnych
oraz usuwanie innych barier mogących ograniczać wzrost pozyskiwania
energii ze źródeł odnawialnych;
4) monitorowanie funkcjonowania gwarancji pochodzenia;
5) opracowywanie analiz w zakresie zapotrzebowania na energię i paliwa
pozyskane ze źródeł odnawialnych oraz ich nadwyżek.
4. Zadania ministra właściwego do spraw rozwoju wsi w zakresie, o którym
mowa w ust. 1, obejmują:
1) promowanie wykorzystania biomasy pochodzenia rolniczego na
cele energetyczne z uwzględnieniem potrzeb produkcji żywności;
2) monitorowanie zmian powierzchni gruntów przeznaczanych pod
uprawy energetyczne.
5. Zadania ministra właściwego do spraw rynków rolnych w zakresie, o
którym mowa w ust. 1, obejmują monitorowanie ilości i rodzajów surowców
wykorzystanych do wytwarzania energii z biogazu rolniczego,
a także biokomponentów stosowanych w paliwach transportowych.
6. Zadania ministra właściwego do spraw środowiska w zakresie, o którym
mowa w ust. 1, obejmują opracowywanie analiz w zakresie określenia:
38
1) szacunkowego wpływu wytwarzania biokomponentów i biopłynów
na zasoby wodne oraz na jakość wody i gleby;
2) szacunkowej wartości ograniczenia emisji gazów cieplarnianych w
związku z pozyskaniem energii i paliw ze źródeł odnawialnych.
7. Zadania Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki w zakresie, o którym
mowa w ust. 1, obejmują:
1) przekazywanie informacji dotyczących odnawialnych źródeł energii,
o których mowa w art. 23 ust. 2 pkt 19, stosownie do zakresu
zadań Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki;
2) monitorowanie wykonania obowiązku, przez przedsiębiorstwa
energetyczne, w zapewnieniu pierwszeństwa w przesyłaniu lub
dystrybucji energii elektrycznej wytwarzanej w odnawialnych źródłach
energii.
8. Zadania Prezesa GUS w zakresie, o którym mowa w ust. 1, obejmują
prowadzenie stałej statystyki dotyczącej udziału energii ze źródeł odnawialnych
w końcowym zużyciu energii brutto, w podziale na sektory
elektroenergetyki, ciepłownictwa i chłodnictwa oraz transportu.
9. Zgromadzone w trakcie realizacji zadań, o których mowa w ust. 3–8,
informacje z postępu w promowaniu wykorzystania energii i paliw ze
źródeł odnawialnych, minister właściwy do spraw gospodarki, minister
właściwy do spraw rozwoju wsi, minister właściwy do spraw rynków
rolnych, minister właściwy do spraw środowiska, Prezes Urzędu Regulacji
Energetyki oraz Prezes GUS, udostępniają w Biuletynie Informacji
Publicznej.
Art. 20d. 1. Udział energii ze źródeł odnawialnych oblicza się jako iloraz wartości
końcowego zużycia energii brutto ze źródeł odnawialnych oraz wartości
końcowego zużycia energii brutto ze wszystkich źródeł, wyrażony
w procentach.
2. Metodologię i definicje stosowane przy wyliczaniu udziału energii ze
źródeł odnawialnych określa rozporządzenie Parlamentu Europejskiego
i Rady (WE) nr 1099/2008 z dnia 22 października 2008 r. w sprawie
statystyki energii (Dz. U. L 304 z 14.11.2008, str. 1).
Art. 20e. Minister właściwy do spraw gospodarki określi, w drodze rozporządzenia,
sposób obliczania:
1) końcowego zużycia energii brutto ze źródeł odnawialnych,
uwzględniając sumę końcowego zużycia energii:
a) elektrycznej brutto ze źródeł odnawialnych,
b) brutto ze źródeł odnawialnych w ciepłownictwie i chłodnictwie
oraz
c) ze źródeł odnawialnych w transporcie,
2) znormalizowanej ilości energii elektrycznej wytworzonej w elektrowniach
wodnych lub w farmach wiatrowych,
3) rzeczywistej ilości ciepła wytworzonego z energii aerotermalnej,
geotermalnej lub hydrotermalnej przez pompy ciepła
– biorąc pod uwagę rodzaj działalności gospodarczej, możliwości techniczne
i organizacyjne w zakresie wytwarzania energii w odnawialnych
źródłach energii.
39
Art. 20f. Przez energię ze źródeł odnawialnych, o której mowa w niniejszym rozdziale,
rozumie się energię wiatru, energię promieniowania słonecznego,
energię aerotermalną, geotermalną, hydrotermalną, energię fal,
prądów i pływów morskich, energię spadku rzek oraz energię pozyskiwaną
z biomasy, biogazu pochodzącego ze składowisk odpadów, a
także biogazu powstałego w procesach odprowadzania lub oczyszczania
ścieków albo rozkładu składowanych szczątków roślinnych i zwierzęcych.
Uzasadnienie zmian w małym Trójpaku.
Na potrzeby implementacji dyrektywy 2009/28/WE w art. 3 projektu ustawy wprowadza się nowe pojęcia ustawowe, są to: mikroinstalacji, gwarancja pochodzenia.
Projekt ustawy wprowadza znaczne ułatwienia w zakresie przyłączania mikroinstalacji odnawialnych źródeł energii do sieci. Mikroinstalacje zostały m.in. zwolnione z obowiązku wnoszenia opłaty za przyłączenie do sieci, co oczywiście pociąga za sobą zwolnienie
z obowiązku wnoszenia zaliczki na poczet opłaty za przyłączenie do sieci. Ze względu na brak wpływu przyłączenia mikroinstalacji na gospodarkę przestrzenną gminy, podmiot składający wniosek o przyłączenie moikroinstalacji do sieci został również zwolniony z obowiązku dołączania do wniosku dokumentów potwierdzających dopuszczalność lokalizacji danego źródła na terenie objętym planowaną inwestycją.
Dodaje się przepisy dotyczące gwarancji pochodzenia, w tym prowadzenia ich rejestru oraz umarzania przez Prezesa URE. System gwarancji pochodzenia będzie stanowił informację dla odbiorcy końcowego jaka ilość energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii jest do niego dostarczana.
W art. 20a – 20f projektu ustawy ustanowiono obowiązek opracowania krajowego planu działania w zakresie energii ze źródeł odnawialnych, który wskazuje krajowe cele w zakresie udziału energii ze źródeł odnawialnych zużywanej w sektorze transportowym, sektorze energii elektrycznej, sektorze ogrzewania i chłodzenia w 2020 r., uwzględniając wpływ innych środków polityki efektywności energetycznej na końcowe zużycie energii oraz odpowiednie środki, które należy podjąć dla osiągnięcia krajowych celów ogólnych, w tym współpracę między organami władzy lokalnej, regionalnej i krajowej, zaplanowane transfery statystyczne lub wspólne projekty, krajowe strategie ukierunkowane na rozwój istniejących zasobów biomasy i zmobilizowanie nowych zasobów biomasy do różnych zastosowań.
W ustawie przyjęto, iż w przypadku wydania przez Komisję Europejską zaleceń dotyczących krajowego planu działania, lub gdy udział energii z odnawialnych źródeł energii spadnie poniżej orientacyjnego kursu w bezpośrednio poprzedzającym okresie dwuletnim, minister właściwy do spraw gospodarki przekazuje Komisji Europejskiej zmieniony krajowy plan działania, określając przy tym odpowiednie i proporcjonalne środki zapewniające powrót do orientacyjnego kursu wyznaczonego w krajowym planie działania.
Organem odpowiedzialnym za przygotowanie krajowego planu działania w zakresie energii ze źródeł odnawialnych będzie minister do spraw gospodarki. Krajowy plan działania w zakresie energii ze źródeł odnawialnych został już przez ministra właściwego do spraw gospodarki przygotowany i przekazany Komisji Europejskiej.
Przyjęto również zasadę, iż w terminie do 31 grudnia 2011 r. minister właściwy do spraw gospodarki złożył do Komisji Europejskiej sprawozdanie dotyczące postępu
w promowaniu i wykorzystaniu energii z odnawialnych źródeł energii. Sprawozdanie takie składał będzie minister właściwy do spraw gospodarki Komisji Europejskiej co dwa lata w terminie do dnia 31 grudnia.
Określono także obowiązki ministra właściwego do spraw gospodarki w zakresie monitorowania realizacji krajowego celu w zakresie udziału energii i paliw wytworzonych
z odnawialnych źródeł energii.
Dodany rozdział 3b, określa warunki i tryb akredytowania szkoleń oraz certyfikatów instalatora mikroinstalacji lecz nie tworzy co do zasady nowego zawodu regulowanego,
a stwarza jedynie możliwość uzyskania dodatkowych kwalifikacji przez osoby funkcjonujące na rynku zawodowym. W tym znaczeniu projekt wpisuje się w zamierzania deregulacyjne
w zakresie profesji i zawodów.
Obowiązek stworzenia systemu certyfikacji lub równoważnych systemów kwalifikowania instalatorów małych kotłów i pieców na biomasę, systemów fotowoltaicznych i systemów ciepła słonecznego, płytkich systemów geotermalnych oraz pomp ciepła wynika z przepisu art. 14 ust. 3 dyrektywy 2009/28/WE. Obecnie w polskim systemie prawnym nie występuje odrębna procedura certyfikowania instalatorów ww. urządzeń i systemów. Obowiązująca procedura potwierdzania kwalifikacji osób zajmujących się eksploatacją urządzeń, instalacji i sieci elektroenergetycznych wytwarzających, przetwarzających, przesyłających i zużywających energię elektryczną, ciepło i paliwa gazowe, jest określona w rozporządzeniu Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 28 kwietnia 2003 r. w sprawie szczegółowych zasad stwierdzania posiadania kwalifikacji przez osoby zajmujące się eksploatacją urządzeń, instalacji i sieci (Dz. U. Nr 89, poz. 828, z późn zm.). Pod pojęciem eksploatacji w rozporządzeniu rozumie się prace w zakresie obsługi, konserwacji, remontów, montażu i kontrolno-pomiarowym. Rodzaje urządzeń, instalacji i sieci, przy których eksploatacji jest wymagane posiadanie kwalifikacji, wymienione są w załączniku nr 1 do ww. rozporządzenia. Wykaz ten nie uwzględnia wszystkich urządzeń i instalacji, o których mowa w art. 14 ust. 3 dyrektywy 2009/28/WE. Ponadto, obowiązujący system kwalifikowania nie odpowiada kryteriom określonym w załączniku IV ww. dyrektywy.
W związku z powyższym konieczne jest wprowadzenie procedur zgodnych z dyrektywą 2009/28/WE.
System certyfikacji instalatorów należy powiązać z kompleksowym uregulowaniem kwestii dotyczących instalatorów mikroinstalacji.
Projekt regulacji zakłada, iż instalatorem mikroinstalacji, zwanym dalej „instalatorem”, będzie mogła być osoba, która posiada ważny certyfikat instalatora mikroinstalacji, odpowiednio w zakresie wykonywania mikroinstalacji.
Zgodnie z projektem ustawy do zadań instalatora należy w szczególności wykonywanie następujących mikroinstalacji:
-
fotowoltaicznych;
-
małych kotłów i pieców na biomasę;
-
kolektorów słonecznych;
-
pomp ciepła i płytkich systemów geotermalnych;
Certyfikat instalatora mikroinstalacji będzie wydawany, w drodze decyzji administracyjnej, przez Prezesa Urzędu Dozoru Technicznego, na okres 5 lat, licząc od dnia złożenia przez kandydata na instalatora mikroinstalacji egzaminu z wynikiem pozytywnym.
Prezes Urzędu Dozoru Technicznego będzie organem właściwym w zakresie certyfikowania instalatorów mikroinstalacji, a także właściwym w zakresie zawieszania, przywracania i cofania certyfikatu. Podyktowane to będzie dbałością o dobro chronione, jakim jest zdrowie i życie osób, którym certyfikowany instalator wykonywał instalowanie mikroinstalacji.
Opłaty za egzamin i za wydanie wtórnika certyfikatu wnoszone przez kandydatów na certyfikowanych instalatorów stanowić będą przychód Urzędu Dozoru Technicznego przeznaczony na pokrycie kosztów związanych z przeprowadzeniem egzaminu, w tym także za wynagrodzenia komisji egzaminacyjnej oraz wydawanie certyfikatów, ich przedłużanie i wydawanie ich wtórników tych certyfikatów, a także za prowadzenie rejestru certyfikowanych instalatorów mikroinstalacji.
Ustawa zakłada, iż certyfikat będzie wydawany, w drodze decyzji administracyjnej, na okres pięciu lat, a po tym okresie będzie zawieszany, aż do czasu odbycia szkoleń uzupełniających.
Dokumentacja dotycząca przebiegu egzaminu i wydanych certyfikatów, ich przedłużania oraz wydawania ich wtórników będzie przechowywana przez Prezesa Urzędu Dozoru Technicznego przez okres 10 lat.
Ustawa zakłada także prowadzenie rejestru instalatorów przez Prezesa Urzędu Dozoru Technicznego.
W ustawie określono również opłaty, które zobowiązany będzie ponieść instalator lub kandydat do nabycia kwalifikacji instalatora z tytułu ciążących m.in. na Prezesie UDT obowiązków. Opłaty będą skalkulowane na poziomie minimalnym, zapewniającym jednakże pokrycie kosztów funkcjonowania systemy certyfikacji instalatorów.
Zgodnie z przepisami ustawy do dnia 31 grudnia 2015 r. za równorzędne z uzyskaniem certyfikatu uznaje się ukończenie co najmniej dwusemestralnych studiów podyplomowych, o profilu pozwalającym na instalowanie mikroinstalacji.
Zakłada się, iż zaproponowany system certyfikacji instalatorów mikroinstalacji, który dodatkowo nie jest zbyt restrykcyjny, wpłynie dodatkowo na ochronę dóbr o charakterze nadrzędnym, a mianowicie zdrowia i życia tych, którzy zdecydują się na wytwarzanie energii w mikroinstalacji. Zakłada się, iż w głównej mierze będą to prosumenci.